Nynorskordboka
imperativ 1
noun masculine
| singular | plural | ||
|---|---|---|---|
| indefinite form | definite form | indefinite form | definite form |
| ein imperativ | imperativen | imperativar | imperativane |
Etymology
frå mellomalderlatin; av latin imperare ‘befale, by’Senses and Example Sentences
- verbalkategori som uttrykkjer ei oppmoding, eit påbod eller ein ordre
- verb som er bøygd i imperativ (1, 1)
Example
- ‘sit’ og ‘kom’ er imperativar