Nynorskordboka
krone 1
substantiv hokjønn
eintal | fleirtal | ||
---|---|---|---|
ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
ei krone | krona | kroner | kronene |
Opphav
norrønt krúna, gjennom lågtysk og latin corona ‘krans, ring’; frå gresk opphavleg ‘noko krumma’Tyding og bruk
- ring- eller hjelmforma hovudpryd som symbol på makt eller vyrdnad
Døme
- kongen hadde krone på hovudet;
- brura er pynta med krone og sølv
- som etterledd i ord som
- brurekrone
- kongekrone
Døme
- gjere krav på krona;
- krona åtte mykje jord
Døme
- ein hjort med krone
Døme
- barbere håret på krona
- indre krans av blad på blomsterdekke
Døme
- blomsteren har raude blad på toppen av krona
- greiner og blad på tre med høg, naken stamme
Døme
- treet er tett i krona
- som etterledd i ord som
- furukrone
- del mellom hov og kode (1 hos hest
- mynteining i Skandinavia og på Island;forkorta kr
Døme
- 1 krone = 100 øre;
- betale tusen kroner;
- danske kroner
Døme
- krona trilla over golvet
- myntside med bilete av ei krone (1, 1)
Faste uttrykk
- kaste mynt og kroneavgjere noko ved å kaste eit pengestykke og sjå kva for ei side som blir liggjande opp
- krona på verketdet som fullendar eit arbeid eller gjeremål
- setje krona på verket med å vinne cupfinalen