Nynorskordboka
fullmakt
substantiv hokjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ei fullmakt | fullmakta | fullmakter | fullmaktene |
Opphav
frå lågtysk; etter latin plenipotentiaTyding og bruk
- makt, mynde eller løyve frå ein person til ein annan til å handle i staden hans
Døme
- gje nokon fullmakt til å heve pengane;
- ha fullmakt til å handle på vegner av styret
- dokument som gjev fullmakt (1)
Døme
- vise fullmakta