Nynorskordboka
imperativ 1
іменник чоловічий
| однина | множина | ||
|---|---|---|---|
| неозначена форма | означена форма | неозначена форма | означена форма |
| ein imperativ | imperativen | imperativar | imperativane |
Походження
frå mellomalderlatin; av latin imperare ‘befale, by’Значення та вживання
- verbalkategori som uttrykkjer ei oppmoding, eit påbod eller ein ordre
- verb som er bøygd i imperativ (1, 1)
Приклад
- ‘sit’ og ‘kom’ er imperativar