Nynorskordboka
knekkje, knekke 2
knekkja, knekka
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å knekkaå knekke | knekker | knekte | har knekt | knekk! |
| å knekkjaå knekkje | knekkjer |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| knekt + substantiv | knekt + substantiv | den/det knekte + substantiv | knekte + substantiv | knekkande |
| knekkjande | ||||
Opphav
jamfør norrønt knekkja ‘øydeleggje’; same opphav som knekke (1Tyding og bruk
Døme
- knekkje ei nøtt
- vinne over;knuse
Døme
- knekkje motstandaren;
- vere knekt både fysisk og psykisk
Faste uttrykk
- knekkje ei flaskeopne ei flaske
- knekkje ei flaske vin
- knekkje koden
- finne fram til koden
- knekkje koden til safen;
- programmet hadde knekt koden til nettverket
- forstå eit tilsynelatande uforståeleg system
- dei har knekt koden for å skape lønsame hotell i utkantstrøka
- knekkje nakkenta på seg noko ein ikkje greier
- ha eit mål som ein lett kan knekkje nakken på