Nynorskordboka
klinke 3
klinka
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å klinkaå klinke | klinkar | klinka | har klinka | klink!klinka!klinke! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| klinka + substantiv | klinka + substantiv | den/det klinka + substantiv | klinka + substantiv | klinkande |
Opphav
frå lågtyskTyding og bruk
- hamre hovud på ein metallnagle som går gjennom to stykke slik at hovudet held dei saman
Døme
- klinke fast noko;
- klinke saman jernplater
- slå, støyte eller sparke hardt
Døme
- klinke til nokon;
- klinke ballen opp i krysset
Faste uttrykk
- klinke tilgjere ein heilhjarta innsats;
slå til, setje fart- klinke til frå start;
- klinke til med ny banerekord