Nynorskordboka
intrigere
intrigera
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å intrigeraå intrigere | intrigerer | intrigerte | har intrigert | intriger! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| intrigert + substantiv | intrigert + substantiv | den/det intrigerte + substantiv | intrigerte + substantiv | intrigerande |
Opphav
gjennom fransk intriguer, frå italiensk intrigare; av latin intricare ‘gjere innfløkt, forvirre’Tyding og bruk
lage intrigar;
bruke list og knep