Nynorskordboka
tilgi, tilgje, tilgjeve
tilgjeva
verb
infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
---|---|---|---|---|
å tilgi | tilgir | tilgav | har tilgitt | tilgi! |
å tilgje | tilgjev | har tilgjeve | tilgje! | |
å tilgjevaå tilgjeve | tilgjev! |
perfektum partisipp | presens partisipp | |||
---|---|---|---|---|
hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
tilgitt + substantiv | tilgitt + substantiv | den/det tilgitte + substantiv | tilgitte + substantiv | tilgivande |
tilgjeven + substantiv | tilgjeve + substantiv | den/det tilgjevne + substantiv | tilgjevne + substantiv | tilgjevande |
Opphav
etter lågtysk togevenTyding og bruk
- la vere gløymd, ikkje lenger rekne (ein) til last
- eg kan tilgi (deg) det du har gjort
- ikkje ta ille opp, bere over med, orsake
- du må tilgi meg ein augeblink