Nynorskordboka
sinn 1
substantiv inkjekjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| eit sinn | sinnet | sinn | sinna |
Opphav
frå lågtyskTyding og bruk
- (det indre i mennesket som stad for) tankar og kjensler;
Døme
- få ro i sinnet
- indre eigenskapar som særmerkjer ein person og pregar veremåte og temperament;hug, gemytt, natur, lynne, sinnelag
Døme
- ha eit kjenslevart sinn
Faste uttrykk
- ha i sinnetenkje på;
ha som føremål;
planleggje - i sinn og skinnbåde åndeleg og fysisk; heilt igjennom
- i sitt stille sinni tankar som ein held for seg sjølv
- leggje seg på sinnethugse på
- med ope sinnutan fordomar
- møte nye menneske med eit ope sinn
- sjuk på sinnetpsykisk sjuk
- til sinnsmed ei viss sinnsstemning eller innstilling
- vere lett til sinns;
- vere tung til sinns
- ute av syne, ute av sinndet ein ikkje ser eller er medviten om, gløymer ein raskt