Nynorskordboka
banne
banna
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å bannaå banne | bannarbanner | bante | har bant | bann! |
| bannar | banna | har banna | bann!banna!banne! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| bant + substantiv | bant + substantiv | den/det bante + substantiv | bante + substantiv | bannande |
| banna + substantiv | banna + substantiv | den/det banna + substantiv | banna + substantiv | |
Opphav
norrønt banna, opphavleg ‘lyse i bann’; av bannTyding og bruk
uttrykkje sterke kjensler gjennom tabuord, ofte ord knytte til religion, kjønn osv.;
sverje (2), bruke eidar
Døme
- banne og sverje;
- han bannar for mykje
Faste uttrykk
- banne i kyrkjaseie imot eller spotte ein autoritet eller noko heilagt
- å seie dette høgt er å banne i kyrkja
- banne påvere viss på
- det kan du banne på