Nynorskordboka
tiltrekkje, tiltrekke
tiltrekkja, tiltrekka
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å tiltrekkaå tiltrekke | tiltrekker | tiltrekte | har tiltrekt | tiltrekk! |
| å tiltrekkjaå tiltrekkje | tiltrekkjer |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| tiltrekt + substantiv | tiltrekt + substantiv | den/det tiltrekte + substantiv | tiltrekte + substantiv | tiltrekkande |
| tiltrekkjande | ||||
Tyding og bruk
- trekkje til seg;dra mot seg
Døme
- saueskrotten tiltrekte rovfuglane
- få interesse eller handlingar til å vere retta mot seg
Døme
- byane tiltrekkjer seg mest kapital
- vekkje interesse eller (varme) kjensler;jamfør tiltrekkjande
Døme
- dei vart tiltrekte av kvarandre