Nynorskordboka
tukt
substantiv hokjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ei tukt | tukta | tukter | tuktene |
Opphav
norrønt tykt; frå lågtyskTyding og bruk
- streng oppseding eller åtferdsnorm frå forelder eller annan formyndar;
Døme
- halde streng tukt;
- følgje militær tukt
- tukt (1) med bruk av kroppsleg straff
Døme
- få tukt i barndomen;
- før i tida var det vanlegare med tukt av uskikkelege barn
Faste uttrykk
- i tukt og ærepå sømeleg vis
- leve i tukt og ære
- ikkje ta tuktikkje bli betre eller lydigare av å bli straffa
- med tukt å meldeærleg tala;
i sanning- med tukt å melde var filmen ganske keisam