Nynorskordboka
overlegen
adjektiv
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | |
| overlegen | overlegeoverlegent | overlegne | overlegne |
Opphav
frå lågtysk, opphavleg ‘som ligg oppe på motstandaren i ein brytekamp’Tyding og bruk
Døme
- ho var heilt overlegen i alt
- som har store tankar om seg sjølv;hoven, innbilsk, sjølvgod
Døme
- ein overlegen fyr