Nynorskordboka
jubel
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein jubel | jubelen | jublar | jublane |
Opphav
av mellomalderlatin jubilus ‘jublande kor’ (i kyrkjesong); av latin jubilum ‘gledesrop, jubel’Tyding og bruk
stormande glede;
gledesrop
Døme
- hauste stormande jubel;
- stor jubel over den norske sigeren