Nynorskordboka
førebyggje, førebygge
førebyggja, førebygga
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å førebyggaå førebygge | førebygger | førebygde | har førebygd | førebygg! |
| har førebygt | ||||
| å førebyggjaå førebyggje | førebyggjer | har førebygd | ||
| har førebygt |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| førebygd + substantiv | førebygd + substantiv | den/det førebygde + substantiv | førebygde + substantiv | førebyggande |
| førebygt + substantiv | ||||
| førebygd + substantiv | førebyggjande | |||
| førebygt + substantiv | ||||
Opphav
frå tysk; av føre-Tyding og bruk
hindre (noko uheldig) frå å hende;
ta rådgjerder mot på førehand;
motarbeide føreåt
Døme
- førebyggje ulykker
- brukt som adjektiv
- førebyggjande arbeid