Nynorskordboka
finitt 2
adjektiv
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | |
| finitt | finitt | finitte | finitte |
Opphav
frå latin, perfektum partisipp av finire ‘ende, avgrense’; samanheng med finisTyding og bruk
- til skilnad frå infinitt (2, 1)
Døme
- ei finitt mengd
- om verbalform: som kan stå aleine som verbal i ei setning;til skilnad frå infinitt (2, 2)
Døme
- presens, preteritum og imperativ er finitte former